వెంకీ.. నేను.. కొట్టుకునేవాళ్లం

సురేష్‌బాబు

ఆయన నిర్ణయం పక్కాగా ఉంటుంది! ఆయన కథ ఎంపిక చేస్తే అదో గ్యారెంటీ! ఆయన సినిమా రిలీజ్‌ చేస్తే.. అదో స్ట్రాటజీ! ఆయన కుటుంబం... పెద్ద అనుబంధాల హరివిల్లు! ఇంతకీ.. ఎవరాయన? ఇంకెవరు... రామానాయుడు తర్వాత మూవీ మొఘల్‌ సామ్రాజ్యాన్ని అన్నీ తానై నడిపిస్తున్న సురేష్‌బాబు. సురేష్‌ ప్రొడక్షన్స్‌ది 55 ఏళ్ల ప్రస్థానం అయితే... అందులో ఈయన ప్రయాణం 37 ఏళ్లు. తండ్రి చాటు తనయుడిగా చిత్ర పరిశ్రమలోకి అడుగుపెట్టినా నిర్మాణంలో తనదైన ముద్ర వేశారు. మారుతున్న పరిస్థితులకి అనుగుణంగా సినీ వ్యాపారాన్ని కొత్త పుంతలు తొక్కించారు. పెద్ద కొడుకుగా కుటుంబం అంతటినీ ఒక తాటిపై నడిపిస్తున్నారు. తెలిసిన వాళ్లు హెడ్‌మాస్టర్‌గా సంబోధించే సురేశ్‌బాబు ‘హాయ్‌’తో ప్రత్యేకంగా మాట్లాడారు. కుటుంబం, అన్నదమ్ముల ప్రేమ, మామ అల్లుళ్ల అనుబంధం... సినీ నిర్మాణం... ఇలా పలు విషయాలు పంచుకున్నారు.

సురేష్‌... మామగా ఎలా ఉంటారు? మీ మామలతో అనుబంధం గురించి చెప్పమంటే?
ముందు మా మావయ్యల గురించి మొదలుపెడతా. మా మావయ్య పేరు సురేంద్ర. ఆయన సినిమాలు తీస్తుండేవారు. చిన్నప్పుడు నాకు ఆయనతో అనుబంధం ఎక్కువ. నన్ను డాక్టర్‌ని చేయాలనేది మా నాన్న కోరిక. కానీ మా మావయ్య ఇంజినీరింగ్‌ చేశారని నేను కూడా అదే చదివా. అమెరికాలో మా అమ్మ కజిన్‌ ప్రసాద్‌ మావయ్యతో పాటు రవీంద్ర మావయ్య ఉండేవారు. వాళ్లే నన్ను అమెరికాలో చూసుకున్నది. సహజంగానే చాలామందికి చిన్నప్పుడు అమ్మ తరఫు కుటుంబంతో ఎక్కువ అనుబంధం ఏర్పడుతుంటుంది. నాక్కూడా అంతే. ఇక నా గురించి చెప్పాల్సొస్తే ‘వెంకీమామ’లాగే బంధాలు, అనుబంధాలకి ఎంతో ప్రాధాన్యమిస్తా. కుటుంబం చాలా ముఖ్యం నాకు. కుటుంబ సభ్యులు, స్నేహితులు, స్టాఫ్‌, సమాజం... ఇలా అందరూ బాగుండాలని ఆలోచిస్తుంటా.

మీ తమ్ముడు వెంకటేష్‌తో ఎలా ఉంటారు?
అమెరికా వెళ్లినప్పుడు కొన్నేళ్లు తప్ప మేం ఎప్పుడూ కలిసే ఉన్నాం. చిన్నప్పుడు కలిసి స్కూల్‌కి వెళ్లేవాళ్లం. అందరి అన్నదమ్ముల్లాగే మేం కూడా ఏం కొనుక్కున్నా ‘నీకు సగం నాకు సగం’ అని పంచుకునేవాళ్లం (నవ్వుతూ). ఇద్దరం కలిసి ఆడుకునేవాళ్లం, కొట్టుకునేవాళ్లం. కొన్నేళ్ల తర్వాత ఇద్దరి మధ్య తెలియని అవగాహన ఏర్పడింది. ఎవరూ రాయని, ఎవ్వరూ చెప్పని అవగాహన, అనుబంధం అది. మేం ఒకరితో ఒకరు మాట్లాడుకునేది తక్కువే. కానీ మేం ఏం అనుకుంటున్నామో మాకు ఇట్టే అర్థం అయిపోతుంటుంది. మొన్నటిదాకా అందరం ఒక ఇంట్లోనే ఉండేవాళ్లం. ఇప్పుడు ఇళ్లు వేరే అయినా మేం రోజు మార్చి రోజు తప్పకుండా కలవాల్సిందే. రెండు మూడురోజులు ఒకరినొకరు చూసుకోకపోతే ఏదో కంగారుగా ఉంటుంది. అలాగని కలిసి మేం ఏదో తెగ మాట్లాడుకుంటామని కాదు. రెండు మూడు మాటలంతే.

వెంకటేష్‌లో ఆధ్యాత్మిక చింతన ఎక్కువ. ఆ దిశగా ఆయన అడుగులు ఎలా పడ్డాయంటారు?
జీవితంలో ఎప్పుడూ ఒక జవాబు గురించి వెదకడం వెంకటేష్‌కి అలవాటు. ఆ క్రమంలోనే ఏదో చేద్దామనుకున్నాడు, అనుకోకుండా సినిమాల్లోకి వచ్చాడు. విజయాలొచ్చాయి, పరాజయాలు ఎదురయ్యాయి. ‘ప్రేమించుకుందాం రా’ తర్వాత అనుకుంటా. ఆ సినిమాతో చాలా పెద్ద విజయాన్ని అందుకున్నాడు. అప్పుడు నా దగ్గరకొచ్చి ‘పెద్ద విజయం, పెద్ద పరాజయం. ఇదేనా జీవితం అంటే’ అని అడిగాడు. ‘జీవితం అంటే ఇది కాదు, నేను అర్థం చేసుకోవాలి’ అంటూ వెళ్లిపోయాడు. ఇవేవీ నిజం కాదు, దేని గురించీ ఎక్కువగా ఒత్తిడికి గురికావొద్దు అనే నడవడికని అలవాటు చేసుకున్నాడు.

తన జీవితంలో కానీ, చుట్టు పక్కల కానీ ఏదైనా నాటకీయంగా జరిగినట్టు అనిపిస్తే దాని గురించి చెబుతూ మాకు చిన్న మెసేజ్‌ పంపిస్తాడు. సరైన సమయంలో సరైన విషయం చెప్పాలనేది తన మనస్తత్వం. అదే చేస్తుంటాడు.

ఏటా నేనూ అయ్యప్ప మాల ధరిస్తుంటా. నాకొక స్నేహితుల గ్రూప్‌ ఉంది. వాళ్లతో కలిసి శబరిమల వెళుతుంటా. మాల ధరించడం వల్ల దేహం శుభ్రం అవుతుంది, ఈ హడావిడి జీవితంలో దేవుడి గురించి ఆలోచించడానికి కొంచెం సమయం ఇస్తా. మాలలో లేకుండా కూడా ఇవన్నీ చేయొచ్చు. వెంకటేష్‌లాంటి వాళ్లు అదే చేస్తుంటారు.

అప్పట్లో మీరెందుకు తెర ముందుకు రాలేకపోయారు?
సినిమాల మీద నాకు ఆసక్తి ఉండేది కాదు. నిర్మాణంవైపు కూడా అనుకోకుండానే వచ్చా. ఇంజినీరింగ్‌ చేసొచ్చాక ఏదైనా పరిశ్రమ స్థాపిద్దామా? అని ఆలోచించేవాణ్ని. అది కుదరక సినిమాకి సంబంధించిన వ్యవహారాలు చూసుకోవడం మొదలుపెట్టా. నేను వచ్చిన తర్వాత ‘దేవత’ నుంచి సినిమాలు బాగా ఆడటం మొదలైంది. అంతకుముందు నుంచే నాకు సినీ పరిశ్రమతో అనుబంధం ఉంది. చిన్నప్పుడు మా ఇంట్లో సగం సినిమా ఆఫీసు, మిగతా సగంలో మేం ఉండేవాళ్లం. అలా చిన్నప్పట్నుంచే రచయితలతో కలిసి తిరిగేవాణ్ని. ఆత్రేయ, జాన్సన్‌, బాలమురుగన్‌, ప్రకాశ్‌రావు... వీళ్లంటే నాకు చాలా ఇష్టం. వాళ్లు చెప్పే మాటలన్నీ నా మనసుకి బాగా ఎక్కేవి. చక్రపాణి, నాగిరెడ్డి... ఇలా గొప్పవాళ్లందరినీ కలిసి మాట్లాడేవాణ్ని. శ్రీశ్రీ, ఆరుద్ర, ఘంటసాల, కేవీ మహదేవన్‌ తదితరులు మా ఆఫీసుకి వచ్చి పనిచేసేవారు. వాళ్ల గురించి ఇప్పుడు ఆలోచిస్తుంటే... అంత గొప్ప వ్యక్తుల్ని కలిశానా? అనిపిస్తుంటుంది. అలా సినిమా వాతావరణం కొత్త కాదు కాబట్టి తొందరగా కలిసిపోయా.

నిర్మాతగా మీపై ఎవరి ప్రభావం ఎక్కువగా ఉంటుంది?
ప్రత్యేకంగా ఒకరని చెప్పలేను. తొలి రోజుల్లో ప్రతి సినిమా చాలా ముఖ్యం మా జీవితాలకి. 1982లో నేను ఇంజినీరింగ్‌ చేసి వచ్చేటప్పుటికీ మద్రాస్‌లో చాలా స్టూడియోలు మూతపడిపోయి ఉన్నాయి. మేం డిస్ట్రిబ్యూషన్‌ ఆఫీస్‌ మొదలుపెట్టాం. ఎక్కడికి వెళ్లినా ఇక్కడ అన్నపూర్ణ ఫిలింస్‌ వాళ్లు ఉండేవారండీ, ఇక్కడ లక్ష్మీ ఫిలింస్‌ వాళ్లు ఉండేవాళ్లండీ. ఇది పాత నవయుగ ఆఫీసండీ అని చెబుతున్నారు. అంటే వెళ్లే ప్రతి చోట అప్పటికే ఒక ఆఫీస్‌ ఉండీ, అది మూతపడటంతో మనం అక్కడికి వచ్చామనే విషయం అర్థమైంది. వాసన్‌, నాగిరెడ్డి, భరణి, మెహబూబ్‌ స్టూడియోస్‌. వీళ్లంతా ఎంత గొప్ప మేకర్స్‌.. మనకన్నా కూడా చాలా తెలివిగలవాళ్లు. కానీ ఎందుకు వాళ్ల సంస్థలు మూతపడిపోయాయనే ప్రశ్న మొదలైంది. అదంతా చూసి మరింత శ్రద్ధగా ఉండటం అలవాటైంది.

నిర్మాతగా ఇంత అనుభవం సంపాదించాక కూడా ఆచితూచి సినిమాలు చేస్తుంటారెందుకు?
భయం అంటే నా దృష్టిలో మర్యాద. ఇది చేస్తే ఏమవుతుందో ఏంటో అనే పిరికితనంతో కూడిన భయం మాత్రం నాలో లేదు. జీవితంలో ఎలాంటి సవాళ్లు ఎదురైనా స్వీకరించడానికి సిద్ధమే. కాకపోతే మన పనిని మనం తప్పకుండా గౌరవించాలంటా. ఎవరో వచ్చి ఒక కథ చెబుతారు. అది బాగుందని అనుకుంటాం. ఒక దర్శకుడు, ఆయన బృందం వెళ్లి తీసుకొస్తే, దాంతో సినిమా అయిపోతుందా? అనుకున్న కథ, అనుకున్న భావోద్వేగాలతో వస్తుందా లేదా? అది ప్రేక్షకులకు చేరువవుతుందా లేదా? అనేవి ముఖ్యం. అంతా నాకు తెలుసనుకునేవాళ్లు ఇక్కడ ఎక్కువ రోజులు ఉండలేరనేది నా అభిప్రాయం. అంతెందుకు... నాకే ఒక పెద్ద హిట్టు వచ్చాక ఆ ఉత్సాహంలో తర్వాత సినిమాని మామూలుగా చూడటం మొదలు పెడతా. ఆ సినిమాని అంతే మామూలుగా ప్రేక్షకులు తిప్పి కొడతారు. అందుకే ఇక్కడ చాలా శ్రద్ధగా చేయాలి. ఇదే నా చివరి సినిమా అని కష్టపడుతుంటా. నా భార్య అయితే ‘ఎన్ని రోజులండీ బాబూ... ఇదే మాట అంటున్నారు’ అంటుంది.

* మా సోదరి ఒక్కగానొక్క తనయుడు చైతన్య. వాడు చిన్నప్పుడు చాలా బొద్దుగా, మరింత అందంగా ఉండేవాడు. వాడిని మేమంతా ముద్దు చేసేవాళ్లం. తనతో కలిసి గోలీలు ఆడుకున్న రోజులు నాకు గుర్తే. నాకు మా పిల్లలంతా ఒక్కటే. నీకు ఎంత మంది పిల్లలంటే ఎనిమిది మంది అనే చెబుతాను. వాళ్లు ఎనిమిది మంది నాకు సమానమే. చైతన్యని మొన్నటివరకు బావా అని పిలిచేవాణ్ని. రానాని చైతూ బావా అని పిలిచేవాడు. నేను వాణ్ని బావా అనేవాణ్ని (నవ్వుతూ). ఈమధ్యే చైతూ అని పిలుస్తున్నా. రానా, చైతూ మధ్య చాలా సాన్నిహిత్యం ఉంటుంది. ఇద్దరూ కలిసే పెరిగారు.

కూర్చోబెట్టి ఏదీ నేర్పలేదు

నేటి తరానికి కూర్చోబెట్టి సలహాలు ఇవ్వలేం. ఇచ్చినా వాళ్లు స్వీకరిస్తారని, దాంతో మారతారని నమ్మకం లేదు. మనం ఎలా నడుచుకుంటున్నాం అనేదే వాళ్లు చూస్తారు. ముందు మన నడవడిక బాగుండాలి. మా అమ్మానాన్న కూర్చోబెట్టి మాకు ఏదీ చెప్పలేదు. సరైన సమయంలో, సరైన వ్యక్తుల్ని కలవడం, వాళ్ల మాటలు వినడంతోనే మార్పు వస్తుంది. వినే ఆలోచనతో ఉన్నప్పుడే ఆ మాటలు కూడా మనసుకు ఎక్కుతాయి. చిన్నప్పుడు వెంకీ - నేను ఎలా ఉండేవాళ్లమో, ఇప్పుడు అర్జున్‌ (వెంకటేష్‌ తనయుడు), నేను అలా ఉంటున్నాం. మామధ్య బాస్కెట్‌బాల్‌, సాకర్‌... ఇలా ఆటలకి సంబంధించిన విషయాలే ఎక్కువగా చర్చకొస్తుంటాయి. తను చదువుల కోసం త్వరలోనే అమెరికా వెళ్లబోతున్నాడు. అభిరామ్‌తో సినిమా చేయడానికి చాలా మంది సిద్ధంగా ఉన్నారు. ప్రస్తుతం ముంబయిలో నటనలో శిక్షణ పొందుతున్నాడు. అక్కడి నుంచి వచ్చాక, తను ఎంత నేర్చుకున్నాడో, ఏమేం వచ్చో చూసి సినిమా గురించి ఒక నిర్ణయానికొస్తాం.

వాళ్లే ముందుకు తీసుకెళ్లాలి

1972లో మా నాన్న ‘ప్రేమ్‌నగర్‌’ తీసేటప్పుడు ‘ఇది ఆడితే మళ్లీ మనం సినిమాలు తీస్తాం, ఆడకపోతే మీరిద్దరూ హాస్టల్‌లో ఉండి చదువుకోండి, నేను ఇక్కడే వ్యవసాయం చేస్తా. ఊరికి మాత్రం వెళ్లను’ అని చెప్పేవారు. అప్పట్లో మాకు పొలం ఉండేది. అందులోనే వ్యవసాయం చేయాలనుకున్నారు నాన్న. కెరీర్‌ మొదలైన ఆరేడేళ్ల తర్వాత నాన్న చెప్పిన మాట అది. ఆ మాటలు నా మనసులో నాటుకుపోయాయి. అప్పట్నుంచి కూడా సినిమాని భయభక్తులతో చూడటం అలవాటైంది. ఒక నిర్మాణ సంస్థ 55 యేళ్లుగా విజయవంతంగా కొనసాగుతుండడం అంటే మాటలు కాదు. మా నాన్న మాకు బాధ్యతలు అప్పజెబితే నేనూ, మా తమ్ముడు సంస్థని ఇలా నిలబెట్టాం. తర్వాత తరం రానా, చైతన్య, అభిరామ్‌, అర్జున్‌.. వీళ్లంతా మరింత ముందుకు తీసుకెళ్లాలి.

ప్రకృతిని గౌరవించాలి

ప్రతి ఒక్కరూ వ్యవసాయం చేయాలి. ఆ అవసరం వచ్చింది కూడా. తినే తిండి, తాగే నీళ్లు, పీల్చే గాలి... అన్నీ రసాయనాలతో కలుషితమయ్యాయి. ముందు వీటిని శుభ్రం చేయాలి. రెండేళ్ల ముందు నాకు బాగా జ్వరం వచ్చింది. మనం తింటున్న తిండి నుంచే ఇలాంటివి వస్తున్నాయని అర్థమైంది. వెంటనే మా స్నేహితుడు రాజేష్‌తో కలిసి గిర్‌ జాతి ఆవుల్ని తెప్పించి వాటితో ఒక ఫామ్‌ పెట్టాం. ఇంటికి అవసరమైన నాణ్యమైన పాలు, పెరుగు, నెయ్యి కోసమే ఆ ఫామ్‌. క్రమంగా వేరే ఉత్పత్తులపై దృష్టి పెట్టాం. అందులో భాగంగా టెర్రస్‌ గార్డెనింగ్‌ (మిద్దె పంటలు) వేస్తున్నాం. మా స్టూడియోలు, ఇళ్లపైన ఇప్పటికే సహజసిద్ధమైన పద్ధతుల్లో కూరగాయలు పండించడం మొదలుపెట్టాం. ప్రకృతిని నాశనం చేశాం. దాన్ని గౌరవించి తగిన చర్యలు తీసుకోవడానికి ఇది సరైన సమయం. లేదంటే మన జీవితాలు ఉండవు.

రైతుకు గౌరవం దక్కాలి

రైతుల పొలాల్ని ఎక్కడికక్కడ రసాయనాలతో నింపేశారు. వాళ్లకి సరైన విత్తనాలు ఇవ్వరు, సరైన ధరలు ఇవ్వరు. ఇక రైతు ఎలా మనుగడ సాధిస్తాడు? అసలు రైతు పండించకపోతే మనమంతా ఏమైపోతాం? అన్నింటికీ ధరలు పెరుగుతుంటాయి. వ్యవసాయ ఉత్పత్తులకి ధరలు పెరగకూడదా? ఇది అన్యాయం కదా? రైతుకి గౌరవం దక్కాలి. వాళ్లని జాగ్రత్తగా చూసుకోవడం సమాజం బాధ్యత. ఖరీదైన మద్యం కోసం రోజూ వందల రూపాయాలు ఖర్చు పెడుతుంటారు కానీ తినే తిండి విషయంలో మాత్రం ఆలోచిస్తారు. సహజ సిద్ధంగా పండించిన పంటలకి పది రూపాయలు ఎక్కువ ఖర్చు పెడితే నష్టమేమిటి? రైతులు సేంద్రియ వ్యవసాయంవైపు దృష్టిపెట్టాలి. సహజ సిద్ధంగా పంటల్ని పండించాలి. వాళ్లకంటూ ఒక ప్రత్యేకమైన బ్రాండ్‌ని ఏర్పాటు చేసుకోవాలి. సేంద్రియ వ్యవసాయం కోసం ఎంత వీలైతే అంత సహకారం అందించాలనుకుంటున్నా. నాన్న పేరుతో రామానాయుడు కృషి విజ్ఞాన కేంద్రం, విజ్ఞాన జ్యోతి అగ్రికల్చర్‌ రూరల్‌ ఇన్‌స్టిట్యూట్‌ని నిర్వహిస్తున్నాం.

కశ్మీర్‌ అంటే ప్రేమ

ప్రపంచంలో ఎన్నో ప్రదేశాలు తిరిగొచ్చా. కశ్మీర్‌ అంటే నాకు ప్రత్యేకమైన ప్రేమ. చాలా అందమైన ప్రాంతం అది. 1970, 85, 90ల్లో వెళ్లాను, ఈమధ్య కూడా వెళ్లా. అక్కడి మనుషుల్లో బ్యాగేజ్‌ అలాగే మిగిలిపోయింది. ఇది హిందూస్థాన్‌, అది పాకిస్తాన్‌, మధ్యలో కశ్మీర్‌. అక్కడివాళ్లకి ఎవ్వరికీ పాకిస్థాన్‌ వెళ్లాలని లేదు. చాలామందితో మాట్లాడాను కదా, వాళ్లకి మనమంటేనే ఎక్కువ ఇష్టం. ఆ ఇష్టాన్ని కొంచెం కష్టం చేసుకుంటున్నాం. అక్కడి మనుషులు చాలా మంచివాళ్లు. వాళ్లని మనం ముందు మనుషులుగా చూడాలి. వాళ్లతో బంధాన్ని మెరుగు పరుచుకుంటే బాగుంటుంది.

నైపుణ్యమే ముఖ్యం

నాకు తెలుగు సరిగ్గా రాదు. పుట్టి పెరిగిందంతా మద్రాసు. తమిళం, హిందీ తెలుసు. అయినా తెలుగు బాగా నేర్చుకోవాలని ప్రయత్నిస్తూనే ఉంటా. ఏటా పెద్ద బాలశిక్ష కొత్తగా తెప్పించుకుంటా. రెండు మూడు పేజీలు పూర్తవ్వగానే కొత్త సందేహాలు వస్తుంటాయి. నాకు తెలుగు రాకపోవడం వల్ల చాలామందికి దర్శకత్వం అవకాశం వచ్చిందేమో, లేదంటే నేనే చేసేవాణ్నేమో (నవ్వుతూ). రానాకి మాత్రం తెలుగు బాగా వచ్చు. తను హైదరాబాద్‌లో పెరిగాడు. తనకి తెలుగు భాషంటే ఎంతో మక్కువ. చిన్నప్పుడే ఎన్టీఆర్‌ డైలాగులు బాగా చదివేసి చెప్పడం అలవాటు చేసుకున్నాడు. ఇప్పుడందరూ మార్కుల గురించి ఆలోచించడం మొదలుపెట్టారు కానీ... నైపుణ్యాల గురించి ఎవ్వరూ ఆలోచించడం లేదు. టెన్త్‌, ఇంటర్‌, డిగ్రీ, ఉద్యోగం... ఇలా అంతా ఒక మూసలో వెళ్లిపోతున్నాం. నా దృష్టిలో చదవడం కంటే... ఆసక్తి ఉన్న పనిలో నైపుణ్యం పెంచుకోవడం ముఖ్యమంటాను.

- నర్సిమ్‌ ఎర్రకోట, ఫొటోలు: జయకృష్ణ

Tags :