యువప్రేక్షకులు... బావున్న సినిమాలన్నీ చూస్తుంటారుకానీ చాలా కొద్దివాటినే తమ మనసుకి దగ్గరగా భావిస్తుంటారు. ప్రతి ఫ్రేములోనూ తమని తాము చూసుకుంటుంటారు. ఈ మధ్య వచ్చిన ‘లవ్‌ టుడే’ అలాంటి సినిమానే. కాబట్టే, ఐదు కోట్ల రూపాయలతో నిర్మించిన ఈ సినిమా వందకోట్లు దాటి దూసుకెళుతోంది. ఇంతటికీ కారణం... ప్రదీప్‌ రంగనాథన్‌. తెరవెనుక దర్శకుడిగా యువత నాడిని సరిగ్గా పట్టుకోగలగడమే కాదు... తెరపైన హీరోగానూ నేటి తరానికి ప్రతిబింబంలా అలరించాడతను. ఆ కుర్రాడి ఉద్విగ్నభరిత ప్రయాణం ఇది...

‘లవ్‌ టుడే’ సినిమా విడుదల తేదీ ఖరారైన రోజు అది. పోస్ట్‌ప్రొడక్షన్‌ పనుల మధ్య కాసింత ఖాళీ దొరికితే మా నాన్న నడుపుతున్న షాపు వద్దకి వెళ్ళాలనిపించింది. వెళితే, ఎప్పట్లాగే మా ‘జిరాక్స్‌ షాపు’ బిజీబిజీగా ఉంది. నేను వచ్చింది గమనించినా... పలకరించే తీరిక లేదు మా నాన్నకి. చాలాసేపటి తర్వాత వెసులుబాటు దొరికి ‘ఏరా! రిలీజ్‌ డేట్‌ ఫిక్స్‌ అయ్యిందా!’ అన్నాడు. నేను జవాబు చెబుతుండగానే మరో కస్టమర్‌ వచ్చాడు. ‘నాలుగు కాపీలు కావాలి... ఎంతవుతుంది?’ అన్నాడు. నాన్న పదిరూపాయలని చెప్పి నాతో మాట్లాడుతూనే అతని ఆధార్‌ కార్డు జిరాక్స్‌ తీసిచ్చాడు. ఆ కస్టమర్‌ తనకిచ్చిన నాణేలని సరిగ్గా లెక్కించకుండానే టేబుల్‌పైన పెట్టాడు. నాతో మాట్లాడుతుండగానే చటుక్కున ఏదో గుర్తొచ్చినట్టు... టేబుల్‌పైనున్న నాణేలని చూసి ఉలిక్కిపడ్డాడు. ‘అరె నేను పదిరూపాయలంటే... అతను ఆరు రూపాయలే ఇచ్చాడ్రా! అన్నాడు. ‘అతను నాకు తెలిసినవాడే... ఫోన్‌ చేసి అడుగుతానుండు!’ అంటూ మొబైల్‌ తీశాడు. ‘అబ్బా! నాలుగు రూపాయలే కదా... వదిలెయ్‌ నాన్నా’ అన్నాను విసుగ్గా. ‘అదెలారా! మనది కాని డబ్బు కోసం తాపత్రయపడటం ఎంత తప్పో... రావాల్సినవాటిని నిర్లక్ష్యం చేయడమూ అంతే తప్పు!’ అంటూ ఆ వ్యక్తికి ఫోన్‌ చేయడం మొదలుపెట్టాడు! ఎందుకో నాలో విసుగు పోయి... ఒక్కసారిగా నవ్వొచ్చేసింది. సినిమా దర్శకుడిగా నేను కోట్లుకాకున్నా లక్షలు సంపాదిస్తున్నాను. అక్కయ్యా, అన్నయ్యా ఇద్దరూ చక్కగా సెటిలైపోయారు. అయినా సరే... నాన్న తన జిరాక్స్‌ షాపులో రోజంతా కష్టపడటం మానలేదు. రూపాయీ రెండ్రూపాయల కోసం ఇలా గొడవలు పడటమూ ఆపలేదు. నాకు నవ్వుతోపాటూ మరో ఆలోచనా వచ్చింది... నాన్న ఇంత ఖరారుగా ఉండబట్టే కదా ఈ రోజు మేమిలా సెటిల్‌ అవగలిగాం అని! ఈ జిరాక్స్‌ షాపే లేకుంటే మేమెక్కడా అని!

*            *            * 

తమిళనాడు దిండివనం పట్టణం దగ్గర్లోని ఓ మారుమూల పల్లెటూరి నుంచి వచ్చాడట నాన్న. పదో తరగతి చదువుకున్నాడు. చెన్నై హార్బర్‌లో రాళ్లు కొట్టే కూలీగా కుదిరాడు. పెళ్ళై మా అన్నయ్య పుట్టేదాకా ఆ పనులే చేస్తూ వచ్చాడు. ఆ తర్వాత షార్ట్‌హ్యాండ్‌, టైపింగ్‌ నేర్చుకుని... ఓ కాలేజీలో స్టెనోగ్రాఫర్‌గా కుదిరాడు. కొన్నాళ్ళకి ఈ జిరాక్స్‌ షాపు పెట్టాడు. అప్పటికే అక్కయ్యా నేనూ పుట్టాం. తమకున్నా లేకున్నా మా ముగ్గుర్నీ మంచి ప్రయివేటు స్కూల్లో చేర్పించాడు. అన్నయ్య ఇంజినీరు కావాలనీ, అక్కయ్యని డాక్టర్‌ని చేయాలనీ, నన్ను కలెక్టర్‌గా చూడాలనీ కలలుకన్నాడు. నేను ఏడో తరగతి చదువుతున్నప్పుడే... నాకోసం జీకే పుస్తకాలు తీసుకొచ్చి ‘నువ్వు పెద్దయ్యాక ఐఏఎస్‌ కావాలి’ అనేవాడు. అమ్మానాన్నలు ఆశించినట్టే పదో తరగతి, ప్లస్‌ టూల్లో 98 శాతం మార్కులు సాధించాను. చెన్నైలోని ప్రఖ్యాత ఎస్‌ఎస్‌ఎన్‌ ఇంజినీరింగ్‌ కాలేజీలో సీటొచ్చింది. విద్యార్థులు అన్ని రకాలుగా ఎదిగేందుకు ఊతమిచ్చే కాలేజీ అది. నేను అక్కడ చేరగానే ‘ఇంజినీరింగ్‌ కాకుండా నీకు ఎందులో ఇంట్రెస్టుంది?’ అని అడిగారు. ‘నేను సివిల్స్‌ రాయాలి’ అన్నాను. ఇంకేం... నాక్కావాల్సిన మెటీరియల్‌తోపాటూ గైడెన్స్‌ కూడా ఇవ్వసాగారు. నేను ప్రిలిమ్స్‌కి ప్రిపేర్‌ అవుతూ ఉండేవాణ్ణి. అవన్నీ పక్కనపెట్టేలా సినిమా వ్యామోహం నన్ను ముంచెత్తుతుందని అసలు ఊహించనేలేదు!

ఆ షూటింగ్‌తోనే...

కోలీవుడ్‌లో ఏ సినిమా కోసం కాలేజీ సీన్స్‌ తీయాలన్నా... దర్శకులు మా క్యాంపస్‌కే వస్తుండేవాళ్లు. ఓ రోజు ఫ్రెండ్స్‌తో కలిసి షూటింగ్‌ చూడటానికని వెళ్ళాను. విశాల్‌ హీరోగా ప్రభుదేవా దర్శకత్వం వహించిన ‘వెడి’ అన్న సినిమా అది. అడుగుపెట్టిన క్షణమే ఆ కలల ప్రపంచం నన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది. మనం తెరపైన చూసే వెలుగుజిలుగులకన్నా... తెరవెనక నుంచి వాటిని సృష్టించేవాళ్ళ సృజన అద్భుతం అనిపించింది. ఆ తర్వాతి రోజే వెళ్ళి మా కాలేజీలోని షార్ట్‌ఫిల్మ్‌ క్లబ్‌లో చేరిపోయాను. ‘వాట్సాప్‌ కాదల్‌’ అన్న షార్ట్‌ఫిల్మ్‌ తీయడం ప్రారంభించాను. ఆ షార్ట్‌ఫిల్మ్‌కి కథ, స్క్రీన్‌ప్లే, మాటలు, కెమెరా, ఎడిటింగ్‌,హీరో అన్నీ నేనే కావడం వల్ల దాన్ని పూర్తిచేయడానికి రెండేళ్లు పట్టింది. నేను చివరి సెమిస్టర్‌ రాస్తున్నాను. ఆ ఏడాది దానికి ఫస్ట్‌ ప్రైజ్‌ వచ్చింది. ప్రైజ్‌ వచ్చింది కదాని... ఇక సినిమాలే నా జీవితం అనుకోలేదు. అప్పటికి మా అన్నయ్య ఇంజినీరింగ్‌ చదివి కాల్‌సెంటర్‌లో చిన్న ఉద్యోగమేదో చేస్తున్నాడు. అక్కయ్య డెంటల్‌ కాలేజీలో చదువుతోంది. ఏ ఒడుదొడుకులూ లేకుండా ఇల్లు గడవాలంటే నేను ఉద్యోగానికి వెళ్ళక తప్పదు. ఆ ఆలోచనతోనే పొలారిస్‌లో చేరాను.

ఆ రెండేళ్లూ... నోరు కట్టేసుకున్నాను!

ఐటీ ఉద్యోగిగా... ఉదయమంతా పనిచేసి రాత్రి ఓ హాబీగా స్క్రిప్టు రాస్తుండేవాణ్ణి. ఏడాది తిరక్కుండానే ‘కోమాలి’ సినిమా స్క్రిప్టు సిద్ధమైంది. అప్పుడే మనదేశంలో యూట్యూబ్‌ పాపులరవుతోంది. దాని కోసం చిన్నగా ఏదైనా చేయాలని ‘కాలేజీ డైరీస్‌’ అనే షార్ట్‌ఫిల్మ్‌ తీశాను. అది బాగా వైరల్‌ అయింది. దాన్ని చూసి నిర్మాతలు కొందరు కథలు చెప్పమని పిలవసాగారు. అప్పుడు నిర్ణయించుకున్నాను... మరో రెండేళ్ళలో ఉద్యోగం మానేయాలని. దాంతో, రెండేళ్ళ తర్వాత నాకు కావాల్సిన డబ్బు కోసం పొదుపు చేయసాగాను. వీకెండ్‌ పార్టీలే కాదు కొత్త బట్టలు కొనడమూ మానుకున్నాను. అనుకున్నట్టే రెండో ఏడాది ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేశాను కానీ... ఆ విషయం మా ఇంట్లోవాళ్లెవరికీ చెప్పనేలేదు.

అబద్ధమే... కానీ!

రోజూ ఆఫీసుకని బయల్దేరి ఫ్రెండ్స్‌ ఇంట్లో ఉండి కథాచర్చలు చేసేవాణ్ణి. కొన్నిసార్లు పార్కుల్లో కూర్చుని స్క్రిప్టులూ రాసేవాణ్ణీ. ఇంట్లోవాళ్ళకి వర్క్‌ ఫ్రమ్‌ హోమ్‌ అని చెప్పాను. నాన్నతో అబద్ధాలు ఆడుతున్నానన్న అపరాధభావం లోపల్లోపల సలుపుతుండేది కానీ... ‘ఎప్పుడో ఒకరోజు ఆయన గర్వపడేలా చేస్తాన’ని నాకు నేను సర్దిచెప్పుకునేవాణ్ణి. అప్పట్లో మూవీ బఫ్‌ క్లబ్‌ అన్న సంస్థ ఓ లఘుచిత్రాల పోటీ పెట్టింది. విజేతలకి హీరో సూర్యగారి ‘2డీ’ స్టూడియో ద్వారా అవకాశాలిస్తామని చెప్పారు. అందుకోసం నేనే నటించి ‘అప్పా లాక్‌’ అన్న షార్ట్‌ ఫిల్మ్‌ తీశాను. దాదాపు ఆరువందల ఎంట్రీలు వస్తే ఫైనల్‌గా ఎంపిక చేసిన రెండిట్లో నాదీ ఉంది. ఆ రెండింటినీ తమిళనాడులోని థియేటర్లలో ఇంటర్వెల్‌ అప్పుడు ప్రదర్శించి... ‘ది బెస్ట్‌’ అనుకున్నదానికి ఓటు వేయమన్నారు. రెండింట్లో నా చిత్రానికే అత్యధికంగా ఓట్లు వచ్చాయి కానీ... తుదిరౌండ్‌ జ్యురీ ఆ రెండో చిత్రాన్ని ఎంపికచేసింది! అలా సూర్యగారితో పనిచేసే అవకాశం తృటిలో తప్పింది. దాంతో మళ్లీ నా ‘కోమాలి’ సినిమాని తీసుకుని స్టూడియోల చుట్టూ తిరగడం ప్రారంభించాను. ఎలాగోలా అవకాశం సాధించి ప్రభుదేవాకి వినిపించాను. ఓకే చేశారు కానీ, ఆయన ఆలోపు ‘దబాంగ్‌2’ సినిమా డైరెక్ట్‌ చేయాల్సి వచ్చింది. దాంతో ప్రాజెక్టు ఆగిపోయింది. కొన్నాళ్ళకి ఐషరీ గణేశ్‌ అన్న నిర్మాత పిలిచి మరీ అవకాశం ఇచ్చారు. ఆయనే ‘జయం’ రవిని హీరోగా ఎంపికచేశాడు. షూటింగ్‌కి వెళుతూ- నాన్నతో ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేశానని చెప్పే ధైర్యంలేక ‘నాలుగు నెలలు సెలవు పెట్టాను!’ అని చెప్పాను.

చిత్రం పూర్తయ్యాక...

‘ఓ ఏడేళ్ళ పిల్లాడు పదహారేళ్ళపాటు కోమాలో ఉండి... అప్పటికి యువకుడై ప్రపంచాన్ని చూస్తే ఎలా ఉంటుంది?’ అన్నదే నా ‘కోమాలి’ కథ. షూటింగ్‌ పూర్తిచేసి రిలీజు తేదీ ఖరారయ్యాక... మాకో పెద్ద అవాంతరం వచ్చింది. ఈ కథ తనదేనంటూ ఓ తమిళ దర్శకనటుడి అసోసియేట్‌ ప్రకటించాడు. సినిమా టైటిల్స్‌లో తనకి ‘కృతజ్ఞతలు’ చెప్పాలన్నాడు! ఆ ప్రకటన విని నేను ఏడ్చేశాను. ఆ పని చేస్తే... నేను నిజంగానే కాపీ చేశానని ఒప్పుకున్నట్టవుతుంది. తొలిసినిమాకే ఆ ముద్రపడితే... అంతటితో నా కెరీర్‌ ఆగిపోతుంది. దానిపైన చాలా పంచాయతీలు జరిగాయి. ఓ దశలో బాధపడటం మానేసి పోస్ట్‌ప్రొడక్షన్‌ పనుల్లో పడిపోయాను. పూర్తిగా సిద్ధమైన వెర్షన్‌ని చూపించాక అతను వెనక్కి తగ్గాడు. హమ్మయ్య... అనుకుని రిలీజు చేశాం. 2017లో విడుదలైనవాటిల్లో కోమాలి (తెలుగులోనూ అదే పేరుతో వచ్చింది) అతిపెద్ద హిట్టుగా నిలిచింది. అప్పుడు చెప్పాను మానాన్నకి... నేను కిందటి ఏడాదే ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేశాను అని.

ఐదేళ్ళు వేచి చూశాను...

‘కోమాలి’తో ఓ పెద్ద బ్లాక్‌బస్టర్‌ ఇవ్వడంతో... తమిళ మెగాస్టార్‌ విజయ్‌ పిలిచి సినిమా చేద్దామన్నాడు. కథ సిద్ధమయ్యాక ‘బావుంది కానీ... ఇంకొంత కాలం ఆగుదాం’ అన్నాడు. చేతికి వచ్చింది నోటికి అందనట్టు... గింజుకున్నాను ఆరోజు. మరో ఆరునెలల్లో కొత్త కథ రాసుకుని నా ప్రయత్నాలేవో చేశాను. అప్పటికే రెండేళ్లు గడిచిపోయాయి. నాన్న ఎప్పట్లాగే ‘ఖాళీగా ఉండకుండా ఉద్యోగం చేయరా!’ అనడం ప్రారంభించాడు. ఒకప్పుడు కూలీనాలీకి వెళుతూ ఆయన పడ్డ కష్టాలు అలా మాట్లాడించాయి! ఈలోపు ఓటీటీలో అంథాలజీలు రావడం మొదలయ్యాయి. ఓ పెద్ద నిర్మాత నా మూడు నిమిషాల ‘అప్పాలాక్‌’ లఘుచిత్రాన్ని... వెబ్‌సిరీస్‌గా చేద్దామంటూ ముందుకొచ్చాడు. అలా విస్తరించిన కథని నా ఫ్రెండ్స్‌కి వినిపిస్తే... ‘ఒరే! ఇది సినిమా అయి తీరుతుంది.
ఇంకా పెద్దది చెయ్‌’ అన్నారు. దాంతో నిర్మాత దగ్గర నేను తీసుకున్న అడ్వాన్స్‌ తిరిగి ఇచ్చేసి... అప్పాలాక్‌ కథనే పెద్దది చేశాను. అదే ‘లవ్‌ టుడే’ సినిమా. కథ విన్నాక హీరో ఎవరు అని అడిగారు మా ఫ్రెండ్సంతా. ‘ఇంకెవరూ నేనే’ అన్నాను! ఆ ఒక్క కారణంతోనే సినిమా రెండేళ్ళు లేటయింది...

నీకో దండం బాబు!

తమిళంలోని టాప్‌-10 నిర్మాణ సంస్థలకి నా కథ వినిపించడం ప్రారంభించాను. అందరికీ కథ నచ్చేదికానీ ‘హీరో ఎవరు’ అన్నాకే వచ్చేది పేచీ! ‘మీరే హీరోగా చేస్తారని ముందు చెప్పి ఉంటే... ఫోన్‌లోనే రిజెక్ట్‌ చేసి ఉండేవాళ్ళం’ అన్నారు దాదాపు అందరూ. ఆ కథకి నేనైతేనే సరిగ్గా సరిపోతానని బల్లగుద్ది చెప్పసాగాను. నా వాదనకి ఏజీఎస్‌ నిర్మాణ సంస్థ మాత్రమే కన్విన్స్‌ అయింది. కేవలం ఐదుకోట్ల ఖర్చుతో ఆరునెలల్లో సినిమా పూర్తిచేశాను. తమిళంలో పెద్దగా అంచనాలు లేకుండానే రిలీజు చేశారీ సినిమాని. కేవలం 150 స్క్రీన్‌లే కేటాయించారు... అన్నీ నూన్‌ షోకే పరిమితం చేశారు. కానీ ఆ రోజు సాయంత్రానికే స్క్రీన్‌ల సంఖ్య రెట్టింపు అయింది. తర్వాతి రోజు 500 స్క్రీన్‌లకి మించిపోయింది... నూన్‌షోలు కాస్తా ఐదు షోలుగా మారాయి. యువతని టార్గెట్‌ చేస్తే... కుటుంబసమేతంగా అందరూ వచ్చి చూడటం ప్రారంభించారు. మూడువారాల్లోనే మా సినిమా వందకోట్ల వసూళ్ళ మైలురాయిని దాటేసింది. సూపర్‌స్టార్‌ రజినీకాంత్‌ స్వయంగా పిలిచి అభినందించారు. తెలుగులో ‘డబ్‌’ చేశాక... తమిళంలో కన్నా వేగంగా కలెక్షన్‌లు నమోదవుతున్నాయి.

 నాన్న ఇప్పుడు ఉద్యోగం గురించి అడగట్లేదు కానీ ‘ఎంతైనా... నువ్వు ఐఏఎస్‌ చేయాల్సిందిరా! ఆ అధికారం, ఆ ఠీవీ... ఆ తీరేవేరు తెలుసా!’ అనడం మాత్రం మానలేదు. నేను సింపుల్‌గా‘ఆ ఐఏఎస్‌లలో చాలామంది ‘నేను మీ ఫ్యాన్‌ అంటూ ఫోన్‌ చేస్తున్నారులే నాన్నా!’ అంటూ... నవ్వేస్తున్నాను!