వారి ఆలోచనే నన్ను బతికించింది!

మహిళా జయహో

వారి ఆలోచనే నన్ను బతికించింది!

ఎదుటివారికి మన గురించి చెప్పేటప్పుడు గతంలో చేదు జ్ఞాపకాలు ఉంటే వాటిని అలాగే మనసు పొరల్లో పాతరేసి తక్కిన విషయాల గురించి మాత్రమే చెబుతాం. కానీ అవని అలా చేయలేదు. తన కథని అలాగే చెప్పడానికి ఇష్టపడుతుంది..అంతేకాదు ఎంతోమంది బాలికలకు, యువతులకు ధైర్యం నూరిపోస్తుంది. తన జీవితాన్నే పాఠాలుగా మార్చి బోధిస్తోంది. సామాజిక సమస్యలను ఎదుర్కొనే సైనికులుగా మారుస్తోంది...
‘అవనీ అంటే మంచి అమ్మాయి.. బుద్ధిమంతురాలు..’ నేను పుట్టిపెరిగిన రాంచీలో చుట్టుపక్కల వాళ్లంతా ఇలానే అనేవారు. ఇంటర్‌లో స్టేట్‌ టాపర్‌ని నేను. ఆ మార్కులతో నేను కలలు కన్న లేడీశ్రీరాం కాలేజీలో సీటు తెచ్చుకోవాలి... ఆ తర్వాత లండన్‌ స్కూల్‌ ఆఫ్‌ ఎకనామిక్స్‌లో చదవాలి ఇవీ నా లక్ష్యాలు. అటు నుంచి వచ్చిన తర్వాత యువత కలలుకనే సివిల్స్‌కి ప్రిపేర్‌ అయిపోవాలని అనుకున్నా. కానీ పైవాడికి వేరే ప్లాన్‌ ఉందేమో. అందుకే నా జీవితం నేను అనుకున్నట్టుగా కాక మరోరకంగా మలుపుతిరిగింది. 2017... ఆ ఏడాది నా జీవితంలో మిగిల్చిన విషాదాలు అన్నీఇన్నీ కావు. దిల్లీ మహానగరంలో అడుగుపెట్టాను. అనుకున్నట్లుగానే లేడీ శ్రీరాం కళాశాలలో సీటు సాధించాను. అప్పటి వరకు రాంచీనే నా ప్రపంచం. దాంతో దిల్లీలో ఎలా ఉండాలో తెలిసేది కాదు. కాలేజీలో అన్నీ చేదు అనుభవాలే. ఓ కుర్రాడితో స్నేహం పెరిగింది. అమితంగా నమ్మేదాన్ని అతన్ని. కానీ అతనే నన్ను చిత్రహింసలకు గురిచేశాడు. ఓ రోజు కత్తితో ఒంటినిండా గాట్లు పెట్టి... వేగంగా పరుగుపెడుతున్న వాహనం నుంచి నిర్జన ప్రదేశంలో పడేశాడు. ఆ సందర్భం శరీరాన్నీ, మనసునీ తీవ్రంగా గాయపరిచింది. డాక్టర్‌ని సంప్రదిస్తే... నువ్విక్కడ చదవడం వల్ల ఇంకా ఎక్కువగా మానసిక సమస్యల్లోకి కూరుకుపోతావ్‌. రాంచీకి వెళ్లిపోవడమే మంచిదన్నారు. కానీ అప్పటికే డిగ్రీ మూడోసంవత్సరం చదువుతున్నా. వదిలివెళ్లడం నా వల్ల కాలేదు. డాక్టర్లు మాత్రం నాకు యాంగ్జైటీతో పాటు మల్టిపుల్‌ మెంటల్‌ డిజార్డర్‌ ఉందని తేల్చి చెప్పారు. అంతవరకూ రోజుకి 500 పేజీలని సునాయాసంగా చదివి గుర్తుపెట్టుకునే నేను.. ఒక మామూలు వాక్యాన్ని చదవడానికి కూడా కూడబలుక్కోవాల్సి వచ్చింది.

హింసకు వ్యతిరేకంగా అవనీ రూపొందించిన కళారూపం...

రాయమంటే అక్షరాలు ఎలా ఉంటాయో కూడా గుర్తొచ్చేవి కాదు. దాంతో కొన్ని నెలలపాటూ థెరపీలు, కౌన్సెలింగ్‌లు అంటూ దిల్లీ, ముంబయిలకు లెక్కలేనన్ని ప్రయాణాలు చేశాను. నాన్న ఎంత ఖర్చు పెట్టడానికయినా వెనకాడలేదు. కానీ సైకియాట్రిస్టు దగ్గరకు వెళ్లడం అనేది ఆయనకు నచ్చలేదు. ఈ క్రమంలో ఐఏఎస్‌ అవ్వాలన్న నా కల రోజురోజుకి కరిగిపోవడం మొదలుపెట్టింది. దాంతో నెగటివ్‌ ఆలోచనలు నన్ను చుట్టుముట్టేవి. ఆ సమయంలో ఆత్మహత్యే శరణ్యం అనిపించేది. ఇన్ని వ్యతిరేక ఆలోచనల్లోనూ ఎక్కడో ఒక ఆశ నిరంతరం నాకు ఊపిరిపోసేది. ఆ ఆశే నన్ను ఆ రోజు బతికించిందేమో అనిపించేది. ఆ సమయంలో నేనో బ్లాగ్‌ని ప్రారంభించాను. ఆ బ్లాగ్‌లో ఆ రోజు నాకు ఎదురయిన చేదు అనుభవాలు.. నా మెదడులో గింగురుమంటూ తిరిగే వ్యతిరేక ఆలోచనలూ అన్నింటిని అక్షరబద్ధం చేయడం మొదలుపెట్టాను. నా మెదడు ఖాళీ అయ్యేంతవరకూ రాసేదాన్ని. రాయగా... రాయగా.... కొన్ని రోజులకు నా మెదడులో ఇంకేం మిగల్లేదు. కొత్తగా ఇంకేం రాద్దాం అనుకున్నప్పుడు జర్మనీ నుంచి ఒకాయన ‘మీ రాతల వల్ల నా జీవితం మారిందంటూ’ రిప్లై ఇచ్చాడు. ఆ సమాధానంతో నాలో పాజిటివ్‌ ఆలోచనలు పురుడు పోసుకున్నాయి. అలాగే ప్రపంచం అంతా నామీద ఆశలు వదులుకున్న సమయంలో అమ్మ మాత్రం నాలో ధైర్యం నింపింది. మా నాన్నకు డబ్బు ఉంది కాబట్టి నేను మామూలు మనిషినయ్యాను. మరి సామాన్యుల సంగతేంటి? అలాంటి వారికోసమే ‘స్పందన్‌’ అనే సంస్థను స్థాపించాను. దీని పరిధిలో నాలుగు ప్రాజెక్టులు చేస్తున్నా. అందులో ప్రధానమైంది స్పర్శ్‌. దీనిసాయంతో బడులకు వెళ్లి పిల్లల్లో లైంగికహింసపై అవగాహన తీసుకురావడం మొదలుపెట్టాను. ఎవరైనా పిల్లలు లైంగిక హింసకు గురైనట్టు తెలిస్తే వాళ్ల తల్లిదండ్రులని పిలిపించి కౌన్సెలింగ్‌ ఇవ్వడం చేసేవాళ్లం. రెండోది ఉయ్‌కేర్‌. మానసిక సమస్యలపై అవగాహన తీసుకురావడం దీని లక్ష్యం. ఆత్మహత్య చేసుకోవాలన్న తలంపుల నుంచి బయటకు తీసుకొచ్చి... వారిని మామూలు మనుషులుగా చేయడం ఈ ప్రాజెక్టు లక్ష్యం. ఇన్‌స్పైర్‌ అనే మరో ప్రాజెక్టు మానసిక రుగ్మతల నుంచి బయటపడిన వారికి ఉపాధి కల్పించడం. పశ్చిమ బంగా, ఝార్ఖండ్‌ రాష్ట్రాల్లో 50 వేల మందికి మానసిక సమస్యలపై అవగాహన తీసుకొచ్చాను.

Tags :