మనసుకి మరణం...

 కె.వి.సుమలత

చాలాకాలానికి కథ రాయాలని పెన్నూ పేపరూ తీసుకుని కూర్చున్నాను. రాయాలన్న కోరిక బలంగా ఉంది కానీ, ఎలా మొదలుపెట్టాలో ఎక్కడ ఆపాలో తెలియడం లేదు. గుండె నిండిన వ్యథ తీరాలంటే పెన్ను కదలాలి. ఊహ తెలిసిన నాటి నుండి నా మనసులోని కష్టం సుఖం తెల్లకాగితానికి తెలిసినంత బాగా ఎవరికీ తెలియదేమో.

కోటి ఆశలతో కాకపోయినా సగటు ఆడపిల్లలా అత్తగారింట్లో అడుగు పెట్టాను.

అడుగడుగునా ఆడపడుచుల ఆంక్షలూ అత్తమామల అధికారాలూ ఇవన్నీ చాలవన్నట్లు భర్త నిరంకుశ ప్రవర్తనా... పనివాళ్ళ ముందూ బంధువుల ముందూ అవమానించడం...

‘ఈ కాలంలో కూడా ఇలాంటి వ్యక్తులున్నారా?’ అని ఆశ్చర్యం కలిగేది. నా దురదృష్టానికి నన్ను నేనే నిందించుకుని కాల ప్రవాహంలో జీవనపయనం సాగించాను.

మనిషిగా నాకంటూ ఓ వ్యక్తిత్వం ఉందని మరిచిపోయాను. నేను మంచిపని చేసినా మా ఆయన దృష్టిలో చెడ్డగానే కనిపిస్తుంది. నాకంటూ తెలివి ఉండటం అన్న ఆలోచన ఆయన భరించలేరు. తెలివితేటలులేని దద్దమ్మగా కనిపిస్తూ ఆయనతో ‘నాకు ఏమీ తెలియదు మీరు చెప్తేనే నాకు తెలుస్తుంది... మీ మాటే నాకు వేదం’ అంటూ ఉంటే మా ఆయన ముఖం వెలిగిపోయేది.

నాకు మాత్రం ఆయన ముఖంలో అహంకారం చూస్తుంటే ‘నేను చెప్పేది పచ్చి అబద్ధం’ అని పెద్దగా అరవాలనిపించేది. కానీ దాని పర్యవసానం తెలుసు కాబట్టి మౌనం వహించేదాన్ని.

‘నాకు మీరు ఊహించుకునేదానికన్నా ఎక్కువే తెలుసు. నాకంటూ కొన్ని కోరికలున్నాయి... కొన్ని ఆశయాలున్నాయి’ అని నోరు తెరిచి చెప్పే అవకాశం ఎప్పుడూ రాలేదు. రాలేదు అనేకన్నా వచ్చినా నేను విఫలమయ్యాను అనడం సబబుగా ఉంటుంది. ఏదైనా చెప్పాలని నోరు తెరిస్తే ‘చెప్పావులే... నువ్వు చెప్పేంత కింది స్థాయిలో నేను లేను. నీ పుట్టింటి ధ్యాస తప్ప- మొగుడూ మొగుడి తరఫువాళ్ళ మీద పట్టింపు ఉందా’ అని పెద్దపెద్ద అరుపులు అరిచి మీద మీదకు వచ్చేవారు.

వాస్తవానికి నా పుట్టినింటి వాళ్ళు ఆయనకి దడిసి ఏదైనా అవసరాలకు మాత్రమే వస్తారు. ఆయనతో మాట్లాడే సాహసం కూడా చేయరు. అయినా వాళ్ళని ఏదో ఒక రకంగా తిడుతూ నన్ను బాధ పెట్టడంలో పైశాచిక ఆనందాన్ని పొందుతారీయన.

భయంకరమైన గొంతుతో అరుస్తుంటే-పిల్లలిద్దరూ భయపడిపోయి నా వెనక్కు వచ్చి దాక్కునేవారు. మా వారికి కుటుంబ అవసరాలు తీర్చడంతో మగవాడిగా ఆయన బాధ్యత తీరిపోయినట్లే ఫీలయ్యేవారు.

ఏనాడూ పిల్లలను ప్రేమగా అక్కున చేర్చుకోవడం నేను చూడలేదు. అలా చేస్తే వాళ్ళు గారాబంతో చెడిపోతారు అని ఆయన దృఢవిశ్వాసం. పాపం... తోటి పిల్లలు వాళ్ళ నాన్నలతో షికార్లకు వెళ్తుంటే పిల్లలిద్దరూ బిక్కముఖంతో నన్ను చూసేవాళ్ళు.

నాకు నా బాధ్యత రెట్టింపయినట్లనిపించేది.

నేనే ఆదివారాలు పార్కులకీ అప్పుడప్పుడూ సినిమాలకీ తీసుకెళ్ళేదాన్ని. వాళ్ళే నా ప్రపంచంగా నాకంటూ వేరే వ్యాపకం లేదన్నట్లుగా బతకడం మొదలుపెట్టాను. మావారి నిరంకుశ ధోరణిని కూడా మనసుకి తీసుకోవడం మానేశాను.

కాలం ఆయనకున్న దురలవాట్ల ప్రభావంతో అనారోగ్యాలను తెచ్చింది. వాటివల్ల ఇంకాస్త కోపం అసహనం పెరిగాయి. అప్పటివరకూ మానసికంగా నలిగిపోతున్న నేను శారీరకంగా కూడా బాధింపబడటం మొదలయింది.

అన్నీ పిల్లల కోసం భరించేదాన్ని. దూరంగా ఉన్న పుట్టింటి వాళ్ళకి కూడా నా బాధ ఎప్పుడూ చెప్పుకునేదాన్ని కాదు. దానివల్ల ఎటువంటి ఉపయోగం లేకపోగా వాళ్ళను బాధకు గురిచేయడం నాకు నచ్చేది కాదు.

నాలాంటి దుస్థితి పగవాళ్ళకి కూడా రాకూడదని దేవుడిని నిత్యం ప్రార్థించేదాన్ని. నా అదృష్టం జీవిత భాగస్వామి విషయంలో లేకపోయినా కన్న పిల్లలిద్దరూ మాట వినేవారు.

నా పెంపకంలో చక్కటి విద్యనభ్యసించారు. నేనంటే ప్రాణంగా ఉండి చెప్పిన మాట వినేవారు. అవకాశాలు వాళ్ళను వెతుక్కుంటూ వచ్చాయి. ఇద్దరు పిల్లలూ నా రెండు కళ్ళు అనుకునేదాన్ని. చదువు నిమిత్తం- ‘విదేశాలకు వెళ్తాం’ అంటే- ఆయన- ససేమిరా ‘వద్దు’ అన్నారు. అప్పటివరకూ అన్నింటినీ మౌనంగా సహించే నేను ఊరుకోలేదు. నా బంగారం అంతా ఇచ్చేశాను. ఎడ్యుకేషన్‌ లోను తీసుకుని పంపమనీ వాళ్ళను నిరాశపరచవద్దనీ గొడవ చేశాను.

పెద్దవాడు వెళ్ళిన రెండేళ్ళకు చిన్నవాడు వెళ్ళాడు. వెళ్ళినందుకు పిల్లలు కష్టపడ్డారు... చదువు పూర్తి చేసుకుని ఉద్యోగాలలో స్థిరపడ్డారు. లోను కట్టేశారు. నా బంగారం నాకు తిరిగి వచ్చేసింది.

ఉదయం సాయంత్రం పిల్లల మాటలతోనే తెల్లవారేది- పిల్లల మాటలతోనే రాత్రయ్యేది.

పెద్దవాడు ‘వేరే కులం అమ్మాయిని చేసుకుంటాను’ అని మెల్లిగా నా చెవిన వేశాడు. గుండె గుభేలుమంది. ఆయనకి ఎలా చెప్పాలా అని భయపడ్డాను.

కానీ చెప్పకపోతే వాడితో బాధ- చెప్తే ఆయనతో గొడవ తప్పదని అర్థం చేసుకుని ఆయనకి చెప్పాను. అనుకున్నట్లే ఇంతెత్తున ఎగిరిపడ్డారు.

సర్ది చెప్పాలనుకున్నా ఎంతమాత్రం వినలేదు. ‘వద్దన్నా అమెరికా పంపించావు కదా, ఈ పెళ్ళి కూడా నువ్వే కుదిర్చావా? అందుకే సర్ది చెప్తున్నావా’ అని చెంప పగలగొట్టారు.

నాకేమీ తెలియదు అన్నా మూర్ఖంగా వాదించారు.

ఇవేమీ బాబుకి చెప్పకుండా అన్యకులస్థులను చేసుకోవడంలో సమస్యలు చెప్పడానికి ప్రయత్నించాను. వాడు ‘చేసుకుంటే ఆ అమ్మాయినే చేసుకుంటాను, నువ్వు వద్దంటే ఇలాగే ఉండిపోతాను’ అన్నాడు.

చేసేదేమీ లేక ఆయనతో మళ్ళీ పోరాటం సాగించాను. ఎన్నో రోజుల నా కన్నీటి ఫలితంగా వాడి పెళ్ళి జరిగింది. సంతోషంగా తిరిగి మళ్ళీ అమెరికా వెళ్ళిపోయారు.

వాళ్ళు వెళ్ళిపోయినా- ఆ పెళ్ళి నా కారణంగానే జరిగిందని- గొడవ జరిగినప్పుడల్లా ఈయన నన్ను మానసికంగా హింసిస్తూనే ఉన్నారు.

ఒక్కోసారి ఆయనకి అందనంత దూరంగా పారిపోవాలి అనిపిస్తుంది. కానీ, అది పిరికివాళ్ళు చేసే పని అని నన్ను నేనే ఓదార్చుకుంటాను. బాధ్యతల బరువు నుండి తప్పుకోవడం తప్పు అని సరిపెట్టుకుంటాను.

కొంతకాలానికి రెండవ వాడికి ఆయన బంధువుల తరఫున సంబంధం కుదిరింది. మావారి హడావుడికి అంతే లేకుండా పోయింది. పెద్దవాడి పెళ్ళిలో పోయిన పెత్తనమంతా ఇప్పుడు చూపించుకున్నారు. అజమాయిషీ చేశారు. ఆరోగ్యం సరిగా లేని మనిషి కావడం వల్ల నీరసపడ్డారు.

పెళ్ళిలో స్టేజీ మీద పంతులుగారు అడిగిన కండువా వెతుకుతున్న నా మీద ‘మరచిపోయావా... అసలు పెట్టావా లేదా? నీలాంటి చవటని పెళ్ళిచేసుకోవడం నా ప్రారబ్ధం’ అని అరుస్తూ కళ్ళు తిరిగి పడిపోయారు. అప్పటికే బ్యాగు అడుగు నుంచి తీసిన కండువా నా చేతిలో ఉంది. పడిపోయిన ఆయనను అందరూ చుట్టుముట్టారు.

నాకు అంతమంది జనం మధ్యలో నన్ను తిట్టిన తిట్లతో భరించలేనంత అవమానంగా అనిపించింది. కానీ ఆయన పడిపోవడంతో అవన్నీ పక్కన పెట్టి ఆయన్ని పట్టుకున్నాను. ఎవరో పంచదార నీళ్ళు తెచ్చి నోట్లో పోయడం వల్ల కళ్ళు తెరిచారు. పెళ్ళి ఆపకుండా తాళి కట్టించమని చెప్పి మేము ఆయనని
హస్పిటల్‌కి తీసుకువెళ్ళాం.

డాక్టర్‌ రెండురోజులు ఉంచమన్నారు.

అటు ఆయన బాధ్యతా, ఇటు పెళ్ళికి వచ్చిన బంధువుల బాధ్యతా, పెళ్ళికూతురి తరఫు మర్యాదలూ చూసుకోవడం నాకు తలకు మించిన బరువయింది.

శారీరకంగా మానసికంగా నలిగిపోయాను. పిల్లలిద్దరికీ వారివారి అత్తగారి కుటుంబాలకు మర్యాద లోపం లేకుండా చూసుకోవడం మీద ఉన్న శ్రద్ధ అమ్మ అలసట మీదకు మళ్ళలేదు. కొత్త మురిపెంలో ఉన్నారు అని సరిపెట్టుకున్నాను.

పిల్లలు కానీ పెళ్ళికి వచ్చిన ఆడపడుచులు కానీ నామీద ‘అలా అరవడం తప్పు’ అని ఆయనతో చెప్పలేదు. నా మానసిక పరిస్థితి గురించిన అక్కర ఎవరికీ లేదని తెలిసింది. అంటే దాని అర్థం- ‘ఎప్పుడూ అరిచే లాగానే ఆయన అరిచారు. ఎప్పుడూ సర్దుకున్నట్లే అమ్మ సర్దుకుంది’ అని పిల్లలూ పెద్దలూ అనుకున్నారు. అది నన్ను చాలా కుంగదీసింది.

ఎందుకో ఎప్పటిలా నార్మల్‌ అవలేకపోయాను.

పెళ్ళి సెలవులు అయిపోయాయి. పిల్లలు వెళ్ళిపోయే రోజు వచ్చేసింది.

మా ఇద్దరినీ కూర్చోబెట్టి ముందుగా పెద్దవాడు ‘‘డాడ్‌, అమ్మా... మీరిద్దరూ ఇలా గొడవ పడుతుంటే మేమక్కడ స్థిమితంగా ఉండలేం... వర్క్‌ పైన కాన్సంట్రేషన్‌ చేయలేం. వర్క్‌ ప్రెజర్‌ ఎక్కువుంటుంది కాబట్టి మీరిద్దరూ గొడవ పడుతుంటే మేము తీరిగ్గా కూర్చుని సర్ది చెప్పడం కూడా కష్టమే. అర్థం చేసుకోండి’’ అన్నాడు.

నాకు కరెంట్‌ షాక్‌ తగిలినట్లయింది.

నోరు తెరిచి వాడినే చూస్తున్నాను. అంతలో చిన్నవాడు ‘‘నిజమే అమ్మా, మీరిద్దరూ మీకు నచ్చనిది ఉంటే మాట్లాడకుండా సైలెంట్‌ అవండి. నచ్చితే మాట్లాడుకోండి లేకపోతే మానేయండి. కొంతకాలం వేరువేరుగా ఉంటాము అంటే మేము ఏర్పాటు చేస్తాం’’ అన్నాడు.

నాకు నోటివెంట మాట రాలేదు... కళ్ళల్లో నీళ్ళు కూడా రాలేదు.

నా పిల్లలేనా వీళ్ళు... వీళ్ళ కోసమేనా నేను ఇంత కాలం అష్టకష్టాలు పడింది. నేను గొడవ పడతానా..? నువ్వే ఎదురు తిరగకుండా ఆయనకి అరుపులు అలవాటు చేశావు అనేవాళ్ళు కదా- అవి మరచిపోయారా? లేక డాడ్‌కి అనారోగ్యం ఉంది కాబట్టి అమ్మతో కలిపి చెప్తే సరిపోతుంది అనుకున్నారా?

అలా గొడవ పడటం నాకు వచ్చి ఉంటే వాళ్ళ జీవితం ఇలా ఉండేది కాదు అని వాళ్ళు మరచిపోకూడదు కదా?

ఘటన జరిగినప్పుడు నా తరపున ఎవరూ మాట్లాడలేదూ అంటే... అయన ఆరోగ్య సమస్య వల్ల అని సరిపెట్టుకున్నాను.

తరువాత అయినా ఆయనతో ‘అమ్మని అలా అందరి ముందు అవమానించడం తప్పు’ అని చెప్పలేదూ అంటే... పెళ్ళి సరదాలలో ఉన్నారు అని మనసుకు సర్దిచెప్పుకున్నాను.

పిల్లలు ఫోన్‌ చేసినపుడు అప్పుడప్పుడూ నా బాధని చెప్పుకునేదాన్ని. ‘అలాంటివి చెప్పి మమ్మల్ని విసిగించొద్దు’ అని నాకు పరోక్షంగా చెప్పినట్లుగా కూడా అనిపించింది.

అంటే వీళ్ళకోసం ఇన్నాళ్ళూ నేను నా మనసు చంపుకుని బతికిన బతుక్కి అర్థంలేదు అని స్పష్టం అయింది.

ఇక నాకు వాళ్ళు మాట్లాడిన మిగిలిన అప్పగింతలు వినాలనిపించలేదు. కుటుంబ బాధ్యతలు అంటే- కనీస అవసరాలకు సంబంధించి- ఆయనకి నచ్చినవి తీసుకొచ్చి ‘మీకు లోటు లేకుండా చేశాను’ అని అయన నిర్వచనం ఇచ్చారు.

కనీస అవసరాలకు సంబంధించి- ‘కావాలంటే పంపుతాం. ఏటీఎం కార్డ్‌ ఇస్తాం వాడుకో... మంచి హాస్పిటల్‌కి వెళ్ళండి. నిశ్శబ్దంగా నీ కష్టాలు నువ్వు పడు’ అని నా పిల్లలు నిర్వచనం ఇచ్చారు.

నాకంటూ విలువ ఎప్పుడూ లేదు, ఉండదు... అని పూర్తిగా అర్థమైంది.

పిల్లలతో ఎయిర్‌పోర్టు వరకు వెళ్ళినప్పుడు ఎప్పటిలా నాకు ఏడుపు రాలేదు. బహుశా అప్పటికే నేను మానసికంగా బతికిలేనేమో!

ఎందుకో నా ఫీలింగ్స్‌ పేపర్‌తో పంచుకోవాలి అని- ఈ కథ మొదలు పెట్టాను.

అయ్యో, ఎందుకో నా చేతిలో పెన్ను జారిపోతోంది. ఏదో చీకటి కమ్ముతున్నట్లనిపిస్తోంది... రాయలేకపోతున్నా. ఇక నాకు ఈ బాధ నుండి విముక్తి వచ్చేస్తుందా? అంతేనా..!

ఏదో ఏడుపులా వినిపిస్తోంది. నా చేతి మీద ఏవో నీటి చుక్కలు పడుతున్నట్లు అనిపిస్తోంది... ఏమిటిది? నా కళ్ళు తెరవడానికి కష్టమనిపిస్తోంది...

‘‘శాంతీ, లేచావా? దేవుడు కరుణించాడు. స్వామీ, నా తప్పులు సరిదిద్దుకునే అవకాశం ఇవ్వు’’ అన్న మాటలు వినిపిస్తున్నాయి... ఆ గొంతు మా ఆయనది.

‘ఇదేమిటి ఇలా మాట్లాడుతున్నారు’ అని బలవంతంగా కళ్ళు తెరిచాను. మావారు నా పక్కన కూర్చుని ఉన్నారు. ఏడుస్తూ ఏదేదో మాట్లాడుతున్నారు.

నాకు అది కొత్తగా... వింతగా అనిపించింది.

‘‘శాంతీ, నన్ను క్షమిస్తావా?’’

‘‘ఇదేమిటి? మీరు... నన్ను...’’ మాటలు మింగేశాను.

‘‘మంచినీళ్ళ కోసం చాలాసేపు పిలిచాను. నువ్వు పలకలేదు. లేచి వచ్చేసరికి నువ్వు హాల్లో సోఫా మీద పడిపోయి ఉన్నావు.

నిద్ర పోతున్నావేమో అనుకుని తట్టి లేపా... స్పృహ లేదు. నీళ్ళు చల్లినా చలనం లేదు. చాలా కంగారుపడ్డాను. ఈలోగా నువ్వు రాసుకున్న పేపర్స్‌ నీ పక్కన ఉండటంతో చదివా. ఇన్నాళ్ళూ, నేను నీపట్ల ప్రవర్తించిన తీరూ నువ్వు అనుభవించిన బాధా అన్నీ అర్థమయ్యాయి. ఇంతకాలం ఎంత మూర్ఖంగా ఉన్నాను నేను. నా కళ్ళకు కప్పిన పొరలు తొలగినట్లు అయింది. నువ్వు నాకు దూరం అయిపోయావు అనిపించింది. నా తప్పులు నేను సరిదిద్దుకునేది ఎలా అని దిక్కు తోచలేదు... ఎప్పుడూ దేవుడిని తలవని నేను నీ కోసం ఆయనని ప్రార్థించాను. నన్ను క్షమించగలవా శాంతీ...’’ గొంతంతా దుఖంతో నిండి ఉంది.

ఆయనని ‘ఏడవొద్దు’ అని వారించాను. నిజంగానే ఆయన తన తప్పును తెలుసుకున్నారా- ఇన్నాళ్ళకు- ఈ జీవిత చరమాంకంలో..!

మనసుకు ఏదో తెలియని ఊరట... కళ్ళు మూతలు పడుతుంటే నిద్రలోకి జారుకున్నాను.