గుండెల్లో గుడి కడితే..

సెప్టెంబరు 5 గురుపూజోత్సవం

కనిపించని దేవుడి కంటే ప్రత్యక్షంగా కనిపించే గురువును దైవంగా ఆరాధిస్తాం. మామూలుగా ఉన్న మనల్ని మహోన్నతంగా తీర్చిదిద్దేది ఆయనే మరి. గురువు అనగానే బ్రైత్‌ వైట్‌ రాసిన ‘టు సర్‌ విత్‌ లవ్‌’లో ఓ సన్నివేశం గుర్తొస్తుంది.. ఒక మాస్టారు పాఠం చెప్పడం ముగించారు. పిల్లలకు కాస్త విరామం, వినోదం ఇవ్వాలని- తోచిన బొమ్మ గీయమన్నారు. ఎవరికి వారే.. ఆనందోత్సాహంతో కొమ్మారెమ్మా, కొండాగుట్టా, వాగూవంకా, సూర్యుడు, చంద్రుడు- ఇలా తలో విధంగా బొమ్మలేస్తున్నారు. వారిలో ఒకరేసిన హస్తం బొమ్మ ఆయన్ని ఎంతగానో ఆకర్షించింది. దాన్ని పిల్లలందరికీ చూపి- అదేంటో వివరించమన్నారు. ఆ చెయ్యి తమను సృష్టించిన దేవుడిదని, ధాన్యం పండించే రైతుదని, అన్నంపెట్టే మాతృమూర్తిదని, కాపాడే తండ్రిదని- రకరకాలుగా చెప్పారు.

బొమ్మ వేసిన పిల్లవాడు- అవేమీ కాదంటూ లేచాడు. కొంచెం సిగ్గు, కాస్త తత్తరపాటుతో గురువుకు నమస్కరించి ‘ఆ చెయ్యి మీదే మాష్టారూ!’ అన్నాడు. ఆ బాలుణ్ణి ఆయనంతగా ప్రభావితం చేశారన్నమాట. అందుకే చంద్రగుప్తుడి వెనుక చాణక్యుడు, వివేకానందుడి వెనుక రామకృష్ణపరమహంసల్లా ఉపాధ్యాయుల ప్రభావం తరగనిది, చెరగనిది, తిరుగులేనిది. పిల్లలు తమకు చదువు నేర్పిన ఉపాధ్యాయులకు గుండెల్లో గుడి కట్టి పూజిస్తారు. కానీ అలా చేయాలంటే.. ఆ గురువులు కూడా విద్యతో బాటు విజ్ఞత, వినమ్రత, విధినిర్వహణలో అకుంఠిత దీక్ష సంతరించు కుని ఉండాలి. మానవత్వాన్ని, ధార్మికతను పెంచని పక్షంలో విద్యకు విలువే లేదు. అలాంటి ఆదర్శనీయుడు కనుకనే సర్వేపల్లి రాధాకృష్ణను మనమంతా ఆరాధిస్తున్నాం.  

పరిమి శ్యామలా రాధాకృష్ణ