క్యాన్సర్ అని తెలిసినా.. నిన్నే ప్రేమించా.. పెళ్లాడతానన్నాడు!

తెలిసీ తెలియని వయసులో ప్రేమంటే అదంతా వట్టి ఆకర్షణ అని కొట్టిపడేస్తుంటాం. కానీ స్కూలింగ్‌ నుంచే వారిద్దరూ మంచి స్నేహితులు.. ఒక రోజు కనిపించకపోయినా, ఒకరినొకరు చూసుకోకపోయినా వారి మనసులో ఏదో వెలితిగా అనిపించేది. కానీ అదే ప్రేమని, ఆకర్షణను మించిన అందమైన అనురాగ బంధమని విడిపోయాక కానీ తెలుసుకోలేకపోయారు. మరి, చదువు, వృత్తి-ఉద్యోగాల రీత్యా వేర్వేరు చోట్ల స్థిరపడ్డ వారు.. ఆ తర్వాత మళ్లీ కలుసుకున్నారా? తమ మనసులోని మాటలను పంచుకున్నారా? లేక ‘ఎవరికి వారే యమునా తీరే..!’ అంటూ ఎవరి దారి వారు చూసుకున్నారా? విధి ఆడిన వింత నాటకంలో ఇంతకీ వీరి ప్రేమకథ నెగ్గిందా? ఓడిపోయిందా? తెలుసుకోవాలనుకుంటే ఈ ప్రేమికురాలు చెప్పే ప్రేమకథ వినాల్సిందే!

హాయ్‌.. నా పేరు ఆకాంక్ష. మాది హైదరాబాద్‌. ప్రస్తుతం ఇక్కడే ఓ కార్పొరేట్‌ కంపెనీలో ఉద్యోగం చేస్తున్నా. సాధారణంగా స్కూలింగ్‌లో మనకు బోలెడంతమంది ఫ్రెండ్స్‌ అవుతుంటారు. అందులో అమ్మాయిలే కాదు.. అబ్బాయిలూ ఉంటారు. వీరిలో ఎవరో ఒకరిపై ఫస్ట్‌ క్రష్‌ అనే ఫీలింగ్‌ కలుగుతుంటుంది. ఏడో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు నాకు అభిరామ్‌పై కలిగిన భావన కూడా అలాంటిదే! అలాగని అది ఆకర్షణ అనుకుంటే మీరు పొరపడినట్లే! ఎందుకంటే తెలిసీ తెలియని వయసులో పుట్టేది ప్రేమ కాదు.. ఆకర్షణ అని చాలామంది అనుకుంటుంటారు.. కానీ అలాంటి ఫస్ట్‌ క్రష్‌లోనూ నిజమైన ప్రేమ దాగుందని చెప్పడానికే ఈ ‘వేలంటైన్స్‌ డే’ సందర్భంగా నా ప్రేమకథను మీతో పంచుకోవడానికి ఇలా మీ ముందుకొచ్చా.

నన్ను ఏడో తరగతిలో అమ్మానాన్న వేరే స్కూల్లో చేర్పించారు. ఎంతైనా ఒక స్కూల్‌ నుంచి మరో స్కూల్‌కి మారినప్పుడు అక్కడి ఫ్రెండ్స్‌ ఎలా ఉంటారో అన్న భయం ఉండడం సహజం. మొదట్లో నేనూ అలాగే భయపడ్డా.. కానీ కొత్త స్కూల్లో ఫ్రెండ్సంతా ఎంతో సరదాగా ఉండేవారు. దాంతో అసలు స్కూలుకెళ్లిన భావనే కలిగేది కాదు. అభిరామ్‌ కూడా సేమ్‌ క్లాస్‌, సేమ్‌ సెక్షన్‌. తను చాలా కామ్‌, సున్నిత మనస్కుడు.. ఎవరు ఏమడిగినా లేదనకుండా ఇచ్చేవాడు.. పైగా చదువులో మహా చురుకు!. బహుశా.. అదే నాకు తనపై ఫస్ట్‌ క్రష్‌ ఏర్పడేలా చేసిందేమో అనిపిస్తుంది ఇప్పటికీ! ఇక నేనేమో అభికి పూర్తి భిన్నం. అమ్మానాన్నలకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం కావడంతో వారు మరింత గారాబం చేశారు. అలా ఇంట్లో చేసే అల్లరిని స్కూల్‌ దాకా మోసుకెళ్లేదాన్ని. ఇక నా అల్లరికి, అభి కామ్‌నెస్‌కి భలే సరిపోయింది.. మేమిద్దరం తక్కువ సమయంలోనే మంచి స్నేహితులమయ్యాం.

******

తరగతి మారుతున్న కొద్దీ మా మధ్య స్నేహం కూడా అంతకంతకూ రెట్టింపైంది. అలా చూస్తుండగానే పదో తరగతి పరీక్షలు దగ్గరపడ్డాయి. ఆ సమయంలో పరీక్షలంటే భయమేమోగానీ.. ఆ తర్వాత అభిని మిస్సవుతానన్న బాధే నా మనసంతా నిండిపోయింది. ఏదో రాయాలి అన్నట్లుగా పరీక్షలు రాశాను. అప్పటిదాకా అభి నన్ను ఓ మంచి ఫ్రెండ్‌లాగానే చూశాడేమో అనుకున్నా.. కానీ వీడ్కోలు సమావేశంలో అతనికీ నేనంటే ఏదో తెలియని ఫీలింగ్‌ ఉందని అతని కళ్లలోకి చూస్తేనే అర్థమైంది. నన్ను వీడలేక వీడిపోతున్నాడేమో అనిపించింది. ఏదేమైనా ఇక తప్పదు కదా.. అన్నట్లుగా వీడలేక వీడలేక విడిపోయాం. ఆ తర్వాత ఇంటర్మీడియట్‌ కోసం నన్ను చెన్నైలోని మా బాబాయి వాళ్లింటికి పంపించారు అమ్మానాన్న. ఇక అభిని వాళ్ల పేరెంట్స్‌ అమెరికా తీసుకెళ్లిపోయారు. ఫోన్‌ చేద్దామంటే తన మొబైల్‌ నంబర్‌ మారిపోయింది.. తన ఫోన్‌లో నా నంబర్‌ పోయిందట.. సో.. ఇద్దరి మధ్య ఉన్న ఆ ఒక్క వారధి అలా కట్‌ అయిపోయింది.

అయినా అభి అమెరికా వెళ్లిపోయాడు.. అక్కడి కల్చర్‌, లైఫ్‌స్టైల్‌ అన్నీ విభిన్నం. ఇక నన్నెక్కడ గుర్తుపెట్టుకుంటాడు.. అనుకునేదాన్ని. అయినా ‘ఛ.. ఛ.. అభి ఎప్పుడూ అలా చేయడు..’ అంటూ ఆ వెంటనే నా మనసుకు సర్దిచెప్పుకునేదాన్ని. ఇలా ఏం చేసినా, ఎక్కడున్నా, ఎవరితో మాట్లాడినా నా మనసంతా అభి గురించిన ఆలోచనలే! ఇలా నేనిక్కడ.. అభి అక్కడ.. ఏళ్లు గడిచిపోయాయి.. ఎంసీఏ పూర్తి చేసి ఓ కార్పొరేట్‌ కంపెనీలో ఉద్యోగం సంపాదించా. ఎందుకో హైదరాబాద్‌ అయితే అభికి దగ్గరగా ఉన్నట్లనిపించేది.. అందుకే నా జాబ్‌ లొకేషన్‌ కూడా ఇక్కడే పెట్టుకున్నా. అయితే ఒకసారి అమ్మానాన్నలతో కలిసి మా దూరపు బంధువుల ఇంట్లో పెళ్లికి వెళ్లాను. అక్కడ ఒక వ్యక్తిని చూడగానే అభిని చూసిన ఫీలింగే కలిగింది. అయినా తనిక్కడ లేడు కదా అనుకున్నా. అతనూ నన్ను తదేకంగా కాసేపు అలాగే చూశాడు. కాసేపటి తర్వాత తనే నా దగ్గరికొచ్చి ‘హే.. నువ్వు ఆకాంక్ష కదా.. నేను అభి.. మనిద్దరం ఒకే స్కూల్లో చదువుకున్నాం.. గుర్తుపట్టలేదా?’ అన్నాడు.. పోయిన నా ప్రాణం ఒక్కసారిగా లేచొచ్చినట్లనిపించింది. ఇక ఆలస్యం చేయకూడదు.. ఇన్నాళ్లూ అతడిని ఎంతలా మిస్సయ్యానో చెబుదామన్నంత ఆతృత నాలో కలిగింది. కానీ అది సమయం, సందర్భం కాదని ఆగిపోయా.

******

అతడిని చూసిన ఆనందంలో అసలు అతనికి, ఆ ఫంక్షన్‌కి సంబంధమేంటన్న విషయమే అడగడం మర్చిపోయా! ఆ తర్వాత అమ్మానాన్నలే చెప్పారు.. మేం వెళ్లింది అభి వాళ్ల కజిన్‌ పెళ్లికేనని! సో.. ఏదైతేనేం.. మళ్లీ అభిని చూశానన్న ఆనందంతో నా మనసంతా ఉక్కిరిబిక్కిరైంది. ఇక ఫంక్షన్‌ నుంచి ఇంటికొచ్చేటప్పుడు ఇద్దరం ఫోన్‌ నంబర్లు ఇచ్చిపుచ్చుకున్నాం. ఆ తర్వాత ఫోన్‌ ముట్టుకున్న ప్రతిసారీ అభికి కాల్‌ చేద్దాం అనుకోవడం.. చేస్తే తనేమనుకుంటాడోనని ఆగిపోయేదాన్ని. ఇలా నా ఎదురుచూపులకు ఓ రోజు అభినే తెరదించాడు. తనే నాకు ఫోన్‌ చేసి.. ఇన్నాళ్లూ నిన్నెంతో మిస్సయ్యానన్నంత ప్రేమగా మాట్లాడాడు. నిజానికి తను కూడా ఇండియా రావాలనే ప్లాన్‌లో ఉన్నానన్నాడు. అలా కొన్నాళ్లు మా మధ్య మూగ ప్రేమ సంభాషణలు నడిచాయి. ‘ఇండియా వచ్చాక నిన్ను ఒక రోజు ప్రత్యేకంగా కలవాలి.. నా మనసులోని మాటలన్నీ నీతో చెప్పాలి..’ అన్నాడు.. నాదీ అదే ఫీలింగ్.. అని మనసులోనే అనుకున్నా. ఇక అతని రాకకోసం కళ్లల్లో వత్తులేసుకొని మరీ ఎదురుచూడడం మొదలుపెట్టా. కానీ ఆ ఎదురుచూపులు మరికొన్నాళ్లు ఆలస్యమవుతాయని, చేదు అనుభవాలను మిగుల్చుతాయని ఆ క్షణం నేనే కాదు.. ఎవరూ ఊహించరు.

ఇండియా వచ్చే క్రమంలో కారులో ఎయిర్‌పోర్ట్‌కు వస్తున్న అభికి పెద్ద ప్రమాదం జరిగిందని.. దాంతో తీవ్ర గాయాలతో అతను అక్కడే ఆస్పత్రిలో చేరాడంటూ నాకు సమాచారం అందింది. ఆ క్షణం నా గుండె ఆగిపోయినంత పనైంది. ఇన్నాళ్లూ నా ఎదురుచూపులకు ఫలితం ఇదా అంటూ కుమిలిపోయా.. అభికి ఏమీ కాకూడదని ఆ భగవంతుడిని ప్రార్థించా. నిజంగానే ఆ దేవుడి దయేనేమో! అతడి ప్రాణానికి ప్రమాదం తప్పిందని డాక్టర్లు చెప్పారనడంతో ఊపిరి పీల్చుకున్నా. తనను చూడాలనిపించినా.. అతనున్నది అమెరికాలో.. నేనున్నది ఇండియాలో.. అంతదూరం వెళ్లలేని పరిస్థితి.. ఒకవేళ నేను వెళ్దామనుకున్నా అమ్మానాన్న పంపరు. ఇలాంటి ప్రతికూలతల నడుమ ఇక్కడే ఆగిపోయా. తన పరిస్థితి ఇప్పుడెలా ఉందో..? తిన్నాడో, లేదోనని అనుక్షణం అతడి ధ్యాసలోనే ఉండేదాన్ని. అప్పటికి తనకు ప్రమాదం జరిగి రెండు నెలలు గడిచిపోయింది. ఈ మధ్యలోనే నా జీవితంలో మరో ఉపద్రవం వచ్చి పడింది. నాకు రొమ్ము క్యాన్సర్‌ ఉందని నిర్ధారణ అయింది. ఈ వ్యాధి మూడో దశలో ఉందని, ఆపరేషన్‌ ద్వారా ఎడమ రొమ్మును పూర్తిగా తొలగించాలని, లేదంటే ప్రాణాలకే ప్రమాదం అని చెప్పారు డాక్టర్లు. హతవిధీ.. ఏంటి భగవంతుడు నాకు పరీక్షల మీద పరీక్షలు పెడుతున్నాడు.. ఈ విషయం అభితో ఎలా చెప్పాలి? అన్న సందిగ్ధంలో పడిపోయా.

******

అంతలోనే అభి దగ్గర్నుంచి ఫోన్‌.. ‘నేను ఇండియాకొచ్చేశా.. రేపే నిన్ను కలవాలి.. అని చెప్పాడు. ఒకవేళ అభి నన్ను ప్రేమిస్తున్నాడని చెప్పినా నేను ఒప్పుకోను.. నా మూలంగా తన జీవితం నాశనం కాకూడదు అని గుండె రాయి చేసుకున్నా. అతను నన్ను కలవాలన్న రోజు ఫిబ్రవరి 14 అంటే వేలంటైన్స్‌ డే.. అనుకున్నట్లుగానే అభిని కలవడానికి వెళ్లాను. నాకోసం ఒళ్లంతా కళ్లు చేసుకొని ఎదురుచూస్తున్నంత సంతోషంతో ఉన్నాడు. ఇప్పటికే చాలా ఆలస్యం చేశాను.. ఇక నా మనసులోని మాట నీతో చెప్పేస్తా అంటూనే ఐలవ్యూ అనేశాడు. టెన్త్‌ క్లాస్‌లో మనిద్దరం విడిపోయినప్పుడే నిన్నెంత ప్రేమిస్తున్నానో నాకు అర్థమైంది.. నా మీద నీ అభిప్రాయమేంటి అని అడిగాడు. నాకు దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది. నా మనసులో తనపై చెప్పలేనంత ప్రేమ ఉన్నా.. ‘నువ్వంటే నాకు ఇష్టం లేదు..’ అనేశా! నువ్వు అబద్ధం చెబుతున్నావ్‌.. నీ కళ్లు చెబుతున్నాయి.. నువ్వు నన్నెంత ప్రేమిస్తున్నావో అంటూ నా బాధేంటో చెప్పేదాకా అక్కడ్నుంచి నన్ను వెళ్లనివ్వలేదు. నాకు క్యాన్సర్‌ అన్న విషయం తెలిసినా.. అప్పటికీ నామీద తనకున్న ప్రేమ తగ్గలేదని తన మాటలు వింటేనే అర్థమైంది.

నా జీవితంలో నేను వలచింది, వరించింది నిన్నే.. పెళ్లంటూ చేసుకుంటే నిన్నే చేసుకుంటా అన్నాడు.. నాతో చెప్పడమే కాదు.. మా ఇంటికొచ్చి మా పేరెంట్స్‌తో మాట్లాడాడు, వారిని ఒప్పించాడు కూడా! అలా ప్రేమికుల దినోత్సవం రోజున మా మనసుల్లో దాగున్న ప్రేమను తెలుపుకోవడమే కాదు.. దాన్ని శాశ్వతమైన అనుబంధంగా మార్చుకునేందుకు బాటలు వేసిన ఆ రోజు మా జీవితాల్లో ఎప్పటికీ ప్రత్యేకమే! ప్రస్తుతం నేను క్యాన్సర్‌ నుంచి కోలుకుంటున్నా.. మరో రెండు నెలల్లో నాకు, అభికి పెళ్లి చేయాలని మా పెద్దలు ముహూర్తం ఖరారు చేశారు. ఇలా మొత్తానికి నేను కోరుకున్న అభితో నా పెళ్లి జరుగుతున్నందుకు చాలా సంతోషంగా ఉంది.. అయితే చివరగా మీ అందరికీ ఒక్క విషయం చెప్పాలనుకుంటున్నా..

ప్రేమకు వయసుతో పనిలేదు.. పరిస్థితులకు తలొగ్గదు.. అది ఏ వయసులో పుట్టినా, ఎలాంటి పరిస్థితులనైనా ఎదుర్కొంటూ.. నిజమైన ప్రేమ ఎప్పటికీ శాశ్వతంగా నిలిచిపోతుంది.. అందుకు ప్రత్యక్ష ఉదాహరణ మా ప్రేమకథే! మీరు కూడా మీ ప్రేమను మధ్యలో వదిలేయకుండా, ఎదుటివారిని బాధపెట్టకుండా.. ఆ అనుబంధాన్ని శాశ్వతం చేసుకోండి..!